Μας έχει κάνει τη… ζωή ποδήλατο αλλά με την πολύ καλή έννοια. Γιατί μας έχει δώσει απλόχερα πολλές χαρές, μας έχει κάνει περήφανους και έχει γράψει το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία της ελληνικής ποδηλασίας με χρυσά γράμματα. Ο Χρήστος Βολικάκης είναι ο πρώτος Έλληνας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Πίστας και μετρά δεκάδες διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Επιπλέον, κατέχει 10 εθνικά ρεκόρ και βρίσκεται στην 1η θέση της παγκόσμιας κατάταξης στο scratch race και στη 2η θέση στο omnium και στο points race. Με το βλέμμα στραμμένο στο 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία που θα διεξαχθεί αυτόν τον μήνα, αλλά και με στόχο το Τόκυο και την τέταρτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μας μιλά για τις πιο σημαντικές, αλλά και δύσκολες στιγμές της πορείας του.

Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου

Ας πάμε λίγο στην αρχή… Η ποδηλασία για σένα είναι οικογενειακή υπόθεση;
Γεννήθηκα σε ποδηλατική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν αθλητής του ΓΣ ΒΟΛΟΥ με διακρίσεις. Μετέπειτα έγινε προπονητής στον ίδιο σύλλογο και όχι μόνο, ενώ στη συνέχεια καθοδήγησε την Εθνική Εφήβων με επιτυχία για αρκετά χρόνια. Ο αδελφός μου, ως γνωστόν, είναι και αυτός Παγκόσμιος Πρωταθλητής και Πρωταθλητής Ευρώπης. Μπορώ, λοιπόν, να λέω πως η ποδηλασία είναι στο αίμα μας.

Φαντάζομαι θα δοκίμασες κι άλλα αθλήματα πριν καταλήξεις σε αυτό. Υπήρχε κάποιο από αυτά που, έστω και ως σκέψη, να είχε τα φόντα να ανταγωνιστεί την ποδηλασία;
Ασχολήθηκα με βόλεϊ και μπάσκετ και μπορώ να πω ότι ήμουνα πολύ καλός. Στο σχολείο κερδίζαμε το εσωτερικό πρωτάθλημα. Θα μπορούσα να κάνω καριέρα στο μπάσκετ αν είχα το ανάλογο ύψος. Είχα όλο το υπόλοιπο πακέτο, αλλά υστερούσα  στο βασικότερο. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να ασχοληθώ και με τα δυο (ποδήλατο, μπάσκετ), αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι δυο καρπούζια δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη.

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που σε έκαναν να αγαπήσεις το εν λόγω άθλημα;
Το ποδήλατο με τράβηξε σαν μαγνήτης από τα πρώτα μου βήματα. Είχα παρότρυνση από τον πατέρα μου και ερέθισμα από τις προπονήσεις που παρακολουθούσα καθημερινά. Είχα από τα μικρά μου χρόνια ποδήλατο. Είχα σωστή καθοδήγηση. Είχα πολλούς φίλους, μια απέραντη ποδηλατοπαρέα που έμελλε με τον καιρό να γίνει ομάδα παγκόσμιων διακρίσεων και αυτό ήταν φανταστικό. Και το σημαντικότερο ήταν ότι είχα ανταγωνιστή τον αδερφό μου Ζαφείρη, που με κοντράριζε για να φτάσουμε στα άκρα. Όμως, το βασικότερο ήταν ότι είχαμε το ταλέντο και οι δυο να κάνουμε ποδήλατο (χωρίς αυτό που αναφέρω  να είναι εγωιστικό) και, όπως το γνωμικό αναφέρει, «προς γαρ το τελευταίον εκβὰν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Τα αποτελέσματα τόσων χρόνων πιστεύω μας δικαιώνουν.

Και ποιες οι δυσκολίες ή οι απαιτήσεις του;
Πιστεύω πως με ό,τι και να ασχοληθείς, υπάρχει πάντα η δυσκολία, και ένας λόγος παραπάνω με την ποδηλασία που είναι απρόβλεπτη. Μπορώ να πω ότι έχει μόνο δυσκολίες, και σε μια καριέρα, όταν βέβαια θέλεις να έχεις διάρκεια, πρέπει να κάνεις σωστή διαχείριση.

Ποια εφόδια χρειάζεται ένας αθλητής που επιλέγει την πορεία του πρωταθλητισμού;
Εφόσον χαράξεις τέτοια πορεία (πρωταθλητισμό), βασική προϋπόθεση είναι να έχεις τη στήριξη της οικογένειας και θα πρέπει να αποδεχτείς πολλές στερήσεις. Κάθε σου κίνηση, μέσα κι έξω από τους αγώνες, πρέπει να διέπεται από υπομονή και λογική. Αν ξεφύγεις από τον χρυσό κανόνα, θα βρεθείς πολύ κοντά στο τέρμα της αθλητικής διαδρομής. Ένα σημαντικό εφόδιο που πρέπει να έχει ο πρωταθλητής είναι αυτό της οικονομικής άνεσης, γιατί στη χώρα μας, αν δεν είσαι επαγγελματίας, είναι δύσκολο να επιβιώσεις σε υψηλό επίπεδο, και δυστυχώς αυτό πολλές φορές αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη.

Όταν έρθει η ώρα να επιλέξει αυτήν την πορεία ένα παιδί, υπερτερούν τα θετικά ή τα αρνητικά – εφόσον υπάρχουν;
Ένα παιδί σωστά καθοδηγούμενο θα πρέπει να επιλέξει τον πρωταθλητισμό μόνο όταν συγκεντρώνει τα προσόντα για το άθλημα που επέλεξε. Όταν υπάρχουν αυτά, είναι ικανά να οδηγήσουν τα νιάτα στα στάδια και, στο ξεκίνημα, μόνο θετικές σκέψεις πρέπει να υπερισχύσουν. Στοιχεία αρνητικά ή θετικά δεν τα βάζουμε στην ζυγαριά, αλλά, κι όταν ακόμα τα θετικά είναι λιγότερα, δεν πρέπει να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα.

Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές, τις πιο δυνατές και συγκινητικές στιγμές της καριέρας σου;
Όλα όσα μέχρι στιγμής έζησα είχαν και τα τρία στοιχεία σε μεγάλο βαθμό. Τα έζησα όλα τόσο έντονα, έκλαψα από χαρά, γέλασα από ευτυχία, και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να ζήσω αυτές τις μοναδικές στιγμές. Δεν υπάρχουν ασήμαντα πράγματα σε αυτό το επίπεδο. Όταν δίνεις την ψυχή σου για να πετύχεις μια θέση στην εκκίνηση μιας Ολυμπιάδας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, νιώθεις νικητής. Απλά να αναφέρω την πρώτη μου νίκη στο Παγκόσμιο Εφήβων, γιατί έγινα ο πρώτος Έλληνας με το ουράνιο τόξο στο στήθος. Και, επίσης, την παγκόσμια νίκη μου στην κατηγορία των ανδρών, που μου έδωσε το προνόμιο να υπηρετώ αυτήν την στιγμή σαν αξιωματικός στο Πολεμικό μας Ναυτικό.

Και τις πιο δύσκολες;
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν ο σοβαρός τραυματισμός μου στην Αγία Πετρούπολη, που με φιλοδώρησε με ένα συντριπτικό κάταγμα κλείδας. Άλλα περιστατικά και δυσκολίες τα διαχειρίστηκα ψύχραιμα γιατί ήταν υποδεέστερα.

Έχουμε ακούσει και εσένα προσωπικά, αλλά και πολλούς άλλους διακεκριμένους αθλητές, να εκφράζουν την απογοήτευσή τους για τη στήριξη που έχουν από την πολιτεία… Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα;
Είναι πολύ δύσκολα, γιατί διαιωνίζεται μια κατάσταση που έχει αντίκτυπο στο άθλημα, αφού το αποσαθρώνει. Η ΕΟΠ αδυνατεί να καλύψει ανάγκες με μηδενική επιχορήγηση και η πολιτεία ακόμα δεν έχει αποφασίσει τι θα κάνει. Παρακαλέσαμε πολλές φορές να βρουν μια λύση για το άθλημα και τους αθλητές, αλλά ακόμα περιμένουμε. Ας ευχηθούμε ότι σύντομα θα διορθωθούν τα πράγματα, γιατί ο χρόνος τρέχει και η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς άρχισε και δεν θα περιμένει εμάς. Για άλλη ομοσπονδία δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, αλλά για να το λένε αθλητές θα έχουν κάποιο λόγο σοβαρό.

Συγκρίνοντας την εδώ κατάσταση με αυτή συναθλητών σου από το εξωτερικό, πού εντοπίζεις τις βασικές διαφορές;
Δεν μπορώ να κάνω τέτοια σύγκριση, τι να συγκρίνω; Εκεί τα έχουν όλα, τους ακολουθούν επιτελεία καλύπτοντας κάθε ανάγκη και το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα τρεξουν μόνο! Εμείς πάμε ξυπόλυτοι στα αγκάθια και ό,τι προκύψει. Έξω αποφασίζουν από το προηγούμενο έτος για το επόμενο. Εδώ έχουμε οικονομική ανεπάρκεια και ο συντονισμός για τις εθνικές ομάδες, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα, δεν υπάρχει, ή, και αν υπάρχει, δεν αποδίδει.

Τι περιλαμβάνει ένα «κλασικό» πρόγραμμα προετοιμασίας, τόσο από άποψη προπόνησης όσο και διατροφής; |
Οι προπονήσεις είναι αρκετά σκληρές, με αρκετές ώρες επάνω στο ποδήλατο:
4 με 5 ώρες στις προπονήσεις αντοχής, αλλά και πολλή ένταση στη διαλειμματική προπόνηση μέσα στην πίστα, που ανεβάζει πάρα πολύ τους καρδιακούς παλμούς και το γαλακτικό οξύ. Σίγουρα η προπόνηση στο γυμναστήριο για μυϊκή ενδυνάμωση είναι βασικό κομμάτι της προετοιμασία μας. Και η διατροφή σίγουρα πρέπει να περιλαμβάνει αρκετή πρωτεΐνη και υδατάνθρακες, ώστε να μπορεί να αναπληρώσει ο οργανισμός τη χαμένη ενέργεια αλλά και να αντέξει στις εξαντλητικές προπονήσεις μεγάλης διάρκειας.

Ποια είναι η επόμενη μεγάλη διοργάνωση στην οποία θα συμμετέχεις και ποιοι οι στόχοι που έχεις γι’ αυτήν;
Η επομένη σημαντική διοργάνωση είναι το 1ο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία. Εκεί θα είμαι μαζί με τον Ζαφείρη. Εδώ να τονίσω ότι άρχισε η πρόκριση για το Τόκυο και κάθε συμμετοχή μου είναι καθοριστική για τους Ολυμπιακούς. Αντίθετα, η απουσία μου από τα Παγκόσμια Κύπελλα θα σημάνει αποκλεισμό. Πιστεύω η ΕΟΠ να κατανοήσει την κρισιμότητα της κατάστασης.

Και τα επόμενα σχέδια; Τα μεγάλα όνειρα;
Θεωρώ τη συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα του Τόκυο πολύ ξεχωριστή για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί πρώτη φορά θα αγωνιστώ σε νέο αγώνισμα. Δεύτερον, γιατί έχω πλέον την εμπειρία να διαχειριστώ κάθε κατάσταση και, τρίτον, γιατί έχω πολύ έντονη την επιθυμία να πετύχω τη νίκη που μου λείπει. Θέλω να πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.